Over de rugleuning van een stoel hangt een in vieren gevouwen t-shirt. Ik zit een meter verderop aan tafel en kijk hoe de zon patronen tekent op de blauwe stof. Dan blijft mijn oog hangen op de halsopening van het shirtje. Want links ervan op de plek waar – als ik het draag – mijn hart zit, bolt het op. En valt weer plat. Bolt even op en valt weer plat. Bol. Plat. Bol. Plat. Bol. Plat. Alsof er onder de blauwe stof een hart klopt, of de stof zich het ritme van mijn hartslag herinnert. Het is een heerlijke zomerdag. Door de openstaande schuifdeur waait soms een haast onmerkbaar windje.
Categorieën