Flard

‘Ik vond het in het begin ook wel lekker om alleen te zijn.’
‘Als er vegan op staat dan hoef ik het al niet meer.’
‘Toen heb ik aan z’n pols gevoeld of hij nog hartslag had, ja serieus.’
Flarden stem waaien voorbij. Klanken die zich over het pad bewegen, gedragen door een lichaam dat een doel lijkt te hebben, met een hoofd erop dat gewoon maar alles zegt wat erin opkomt. Dat het regent. Dat de zon schijnt. Dat het erg is. Dat het fijn is. Dat het niet uitmaakt. Het maakt niet uit. Met mijn blik op mijn mobiel op een bankje in een park ben ik onzichtbaar. Ik ben er niet. Ik was er niet. Geen mens heeft me gezien. Gehoord heb ik niks.