Mijn benen lijken niet van mij. Ze doen alsof ze van zichzelf zijn en lopen door het bos met flinke passen. Ik zie het aan en besluit dat ik het prima vind. Over de route nadenken, hoef ik niet, dat doen zij wel en zo kom nog eens buiten, in de frisse lucht. Ze dragen me het bos uit, de heide op. Daar splitst het pad zich en abrupt blijven ze staan. Onder me hoor ik ze ruzie maken over wat de juiste weg is. Ik roep dat rechtsaf het beste is. Maar ze bakkeleien onverminderd door. Mijn benen lijken de taal van hun hoofd niet meer te verstaan. Ik geef me over en wacht op een besluit.
Categorieën