Ik tast naar de pet op mijn hoofd. En herinner me dan dat ik hem heb afgezet. Uren geleden al. Maar nog steeds voelt het alsof ik een pet draag. Het petgevoel diep ingesleten in mijn huid, in mijn zenuwen, in mijn brein. Nog een keer veeg ik langs mijn huid om te controleren wat ik al zeker weet, dat de pet echt af is, echt niet meer op mijn hoofd staat. En vraag me ondertussen af wat ik nog meer voel dat al verleden tijd is. Dat allang voorbij is. Dat voelt of het nog steeds de waarheid is.
Categorieën